Ein heima skrýtið

HEf ekki verið ein heima síðan hmmm *hugs* síðan líklega 2006 bara..þannig að þetta er frekar skrýtið. Hélt ég myndi heldur ekki lenda oftar í því að eiga svona mömmuhelgar ein og yfirgefin, ekki viss um að mér líki það en ég verð bara að sætta mig við þetta, svona er lífið.

Búin að afreka ýmislegt í dag, vinna, hljóp 6 km, fór og keypti rósir á leiðið hennar mömmu og fór þangað með Hildi og dætrum með rósir og friðarkerti. Í dag er akkúrat ár síðan þessi elska dó. Sakna hennar óendanlega mikið þó svo að sorgin sé orðin léttbærari á margan hátt. Á samt til að detta inn í að rifja upp stundina þegar hún kvaddi sem er ekkert skrýtið, það erfiðasta sem ég hef á ævinni minni lent í. En blessuð sé minning þessarar elsku. Hefði sko orðið stolt í gær af henni Brynju sinni, sagði alltaf að hún vissi að þessi stelpa ætti eftir að brillera, vissi greinilega sínu viti, efast ekki um að hún hafi fylgst með úr fjarlægð

Renndum svo systur fram í Vín með sólir og fengum okkur kaffi, köku og ís:) Átti það sko skilið eftir hlaupin. Síðan kíkti ég á pabba og fór svo bara heim til mín:) Ætlaði að vera rosalega dugleg og pakka í dag, en ég nenni því engan veginn, ætlaði að fara í gegnum geymsluna en eins og fyrr segir nenni ég því engan veginn. Hugsa að maður bara detti í despó og smá nammi:)

Ofursjúlli kveður alveg að verða fitt....